Çocuk sahibi olmak bana göre hayatta verilecek en önemli karardır. Hayatta herşeyden vazgeçilebilir. İşinizden, arkadaşlarınızdan hatta eşinizden bile. Tek istisna çocuktur. Bunun için hayatına çocuk dahil etmek istemeyenlere süpheyle değil kendi için doğru kararı verebilmiş biri olarak bakarım.
ADA'ya hamile kaldığımda ben 30 yaşındaydım ve kesinlikle ne istediğimi biliyor dum ve buna kendimi hazırlamıştım. Buğra ve ben 2001 yılında başlayan ilişkimizde hiç bir şey için acele etmedik. Bizim için doğru zamanın geldiğine inanmadan evlenmeyi bile istemedik. 2006 yılında hem ailemizin isteklerini artık yok sayamaz olduğumuz için hemde artık zamanıdır diyerek evlendik. ADA konusunda da tüm taleplere, isteklere kulaklarımızı tıkayıp bizim için doğru olan zamanı bekledik. İyiki de beklemişiz. Çünkü bu sayede ADA tamda istediğimiz ve olması gereken zamanda ailemize katıldı.
Ben hamileliğim boyunca şuna inandım. Benim ruh halim nasıl olursa bebeğime sesimi nasıl duyurursam oda benim gibi hisseder. Her hamile kadın gibi başlarda bulantılı, baş ağrılı ve daha zorlu bir süreç geçirdim. Ama bir kez bile ruh halimi kötü hatırlamıyorum. Hep mutluydum. Sonrasında da kendimi mutlu ve huzurlu hissettim. ADA'da hem anne karnında hem doğduktan sonra benim bu ruh halimi benimsemiş gibiydi. Doğduğu anda pek ağlamaya hevesli değildi. Sonrasında da evde bebek olduğunu anlamak için bilmek gereken bir tablomuz vardı. Ağladığını pek hatırlamıyorum. Acıktığında ya da gazı olduğunda ufak bir şikayet sesi çıkarır dı. Ağladığında gerçekten ciddi bir sıkıntısı olduğunu anlardık. Hep gülen ve mutlu gözüken bir bebekti. Ne sesli ortamlara, ne dışarıda olmaya, ne ortam değişikliklerine karşı bir olumsuzluk göstermedi.
Ancak tüm bu mutlu tablonun birde kendi dinamiği var. Bebek için her 3 - 4 saatte bir uyanmak, altını sürekli temiz tutmak, tüm zamanını sadece ve sadece ona ayırmak. Uykunuzu alamamak, 5 dakikalık duşlar ve yemekler ile yetinmek, yediğin içtiğinin kaydını tutmak. Süt yapanlar , yapmayanlar - gaz yapanlar , yapmayanlar listesinden gitmek.....Üstelik tüm okuduğum kitaplar anne ve babamın söyledikleri ve şu an bile hissettiklerim gösteriyor ki çocuk sahibi olmak sadece bebeklikteki sıkıntılardan ibaret değil. Ömür boyu süren gönüllü bir bağımlılık hali. Her anne ve baba ömrünün sonuna kadar çocuğu kaç yaşına gelirse gelsin aç mı tok mu, mutlu mu mutsuz mu, hasta mı iyi mi gibi kaygıları taşımaya devam ediyor. Böyle süren başka bir bağlılık yok sanırım.
Ben hazır olduğum için hiçbirşey beni mutsuz etmedi. Evet uykusuz kaldım, aç kaldım, çok yorgun anlarım olmadı ama benim için hepsine değerdi aldığım ödül. Kızım ADA. Bundan sonrada sürecek bu ömür boyu bağlılık başımla beraber kabulüm.
Ama yine de başta söylediğimi tüm anne adayları için kendi kızım ADA içinde tekrar söylemeliyim. Hayatta ne istediğinden emin olmadan adım atmamalı. Anne olmak gibi önemli bir kararı vermek için kendinden bile vazgeçmeye hazır olup olmadığını iyi tartmalı. Sırf toplum ve aileler dayatıyor diye hem kendini hemde başka birinin mutluluğunu ziyan etmemeli....
Çocuk, bebek demek hayatınızın tümden değişmesi demek....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder